həcv

is. <ər.> Bir şəxsə, ictimai quruluşa, yaxud həyatdakı mənfiliklərə qarşı yönəldilmiş istehzalı, kəskin, acı, kinayəli yazı. Mirzə Ələkbər Sabirin həcvləri. «Molla Nəsrəddin» məcmuəsində çap olunmuş həcvlər. – <Qacar:> Vətən! Çoxmu sevir məni o vətən? Mənə həcv yazır hər yoldan ötən. S. V.. <Xan:> Hə, bəs nə oldu? Həcv deyən dilin niyə tutuldu? B. V.. Həcv etmək – haqqında həcv yazmaq, ələ salmaq, istehza etmək. Niyə həcv eyləmisən Cürmini, ey can Yusif! Dilü-canım sənə qurban ola, canan Yusif! S. Ə. Ş..